Wziernik trzyma się bardzo blisko oka pacjenta, jednak nigdy nie dotykamy jego powierzchni.

Posiada on źródło światła, którego wiązka przenika przez całą gałkę oczną, co pozwala na jej dokładne zbadanie. Strumień światła dociera aż do siatkówki, nerwu wzrokowego i naczyń.

Ogniskuje się kolejno na strukturach ciała szklistego, tarczy nerwu wzrokowego, naczyniach krwionośnych, obwodowej części siatkówki i w końcu na plamce.

Wziernik ma również wbudowane odpowiednie filtry, dzięki którym można zredukować natężenie światła oraz filtry barwne.

Oftalmoskopia powinna być przeprowadzana po rozszerzeniu źrenicy w zacienionym pomieszczeniu. By wychwycić zmętnieni soczewki i ciała szklistego w pierwszej kolejności należy ocenić odbijanie światła od błony odblaskowej, z pewnej odległości. Następnie oceniamy coraz bardziej odległe struktury: rogówkę, tęczówkę, soczewkę, ciało szkliste, aż do samego dna oka. Oglądamy też naczynia i tarczę nerwu wzrokowego.

Co można wykryć podczas takiego badania?

-choroby nerwu wzrokowego

-choroby siatkówki

-guz mózgu (obrzęk tarczy nerwu wzrokowego)

-choroby naczyń krwionośnych